Afgelopen zaterdag stond er voor Swift F2 een spannende wedstrijd op het programma. We moesten tegen Tjoba en bij winst zouden we kampioen worden. Maar… eerder dit seizoen hadden we al eens punten laten liggen tegen dit team, dus we maakten ons klaar voor een lastige wedstrijd.
We hadden er allemaal heel veel zin in. Dat was vooral te merken bij de voorbespreking waarbij we moeite hadden om ons nog even voor de wedstrijd te concentreren. Dus hup: laat die wedstrijd maar beginnen.
Direct bij de start wisten we al dat we het lastig zouden krijgen. Tjoba verdedigde erg goed. Zowel het gooien als het vrijlopen maakten ze erg moeilijk. En dat hebben wij dit zaalseizoen nog niet vaak meegemaakt. Dus dat was even wennen. We kregen het eerste doelpunt om onze oren, maar wisten er gelukkig ook zelf één te maken. Na het “wisselminuutje” kwamen er bij ons 3 nieuwe spelers in, maar ook deze spelers hadden het lastig tegen Tjoba. Er werd in dit stuk weinig gescoord, alleen Tjoba wist er een te maken. 2-1 rust.
Na de rust stonden er bij Tjoba 3 jongens in het veld en hun beste meisje. Hun sterkste opstelling. En dat hebben we gemerkt. De doelpunten vlogen om onze oren en voor we het wisten was het na 10 minuten al 7-2. Dat was natuurlijk helemaal niet leuk en ook niet waar we vannacht van gedroomd hadden! Weg kampioenschap? Ik denk dat we dat allemaal wel dachten…Laten we dan in ieder geval nog een paar doelpuntjes maken om van die 2 af te komen. We hebben namelijk wél de meeste doelpunten van alle teams uit onze poule! Dus scoren kunnen we zeker!
“Hoeveel doelpunten gaan we nog maken in de laatste 10 minuten? 2 of 3?” Vroegen de coaches.
5 of 6 leek onmogelijk tegen deze tegenstander.
“24!” Zei Sivan… (Dennis P – let je op?!)
“24?? In 10 minuten? Dan moeten we héél snel achter elkaar gaan scoren en nóg sneller ballen afpakken van Tjoba…”
“Ja… 24!” Het hele team was het er mee eens.
… en daar gingen ze… met Sivan als superspeler werd er ingefloten voor de laatste 10 minuten. En BAM Sivan voegde daad bij woord. Binnen de minuut lag de eerste er in. 7-3
Nu snel de bal afpakken. Goed verdedigen, het gooien moeilijk maken en HOPPA, daar vliegt de bal rechtstreeks in onze handen. “GO GO GO!!!” Riepen de coaches. Snel de bal naar onze kant van het veld, niet te lang wachten met gooien want dan wordt het weer moeilijk.
Schot. 7-4!
Nog een keer!7-5!
Het publiek gaat er weer in geloven. Tjoba weet niet wat ze overkomt. Er volgt een aanval van Swift met wel 20 schoten die allemaal de korf niet in willen.
Tjoba krijgt ook nog een kans… maar de bal wordt snel door ons afgevangen, doorgespeeld en… 7-6!
Nog 4 minuten… dit moet te doen zijn als Tjoba maar niet scoort. Onze 4 spelers (de superspeler is er natuurlijk al uit) verdedigen als reuzen. Onderscheppen de bal… en…7-7!!!
Het publiek gaat door het dolle heen. De coaches zijn superblij maar roepen ook een beetje boos dat we snel moeten gaan verdedigen. De scheids van Tjoba wacht namelijk niet met influiten tot we allemaal weer bij onze tegenstander staan. (Andersom doet ze dat natuurlijk wel…) dus juichen en high-fiven is even niet toegestaan. Er volgt nog een aanval van Tjoba – een onderschepping – een vlugge bal naar onze korf – een schot van Rik – en….
7-8!!!!!
En dan klinkt de zoemer…
Iedereen springt een gat in de lucht. We vergeten nog bijna dat er nog strafworpen volgen. Maar dat is wel even fijn… want dan kunnen ons toegestroomde publiek en de coaches even hun hartslag onder controle krijgen en de klotsende oksels droogwapperen. Want mensen… wat een wedstrijd!
Waar de grote mensen nog altijd vol ongeloof bijkomen van deze wedstrijd, heerst er bij de spelers een bepaalde kriebelende sensatie. “Mijn buik voelt helemaal raar!”
Vol trots nemen zij de medaille in ontvangst en daarna is het feest. Cake met slagroom, een confettikanon en extra harde muziek in de auto terug naar Middelburg.
Wat een prestatie!
IJve, Rik, Sivan, Dani, Daimy, Noa en Anne – wij coaches zijn supertrots op jullie!!
