Zaterdagavond, de allerlaatste zaalcompetitiewedstrijd zit erop, de kruitdampen van een enerverende zaalcompetitie dalen neer.
Om 19.20u komt het trieste nieuws dat de goede pot die Swift 2 met winst afsluit niet genoeg blijkt om degradatie te ontlopen. Dat nieuws komt hard aan.
Een uur later en een halfuur voor het allerlaatste fluitsignaal van deze avond wanen we ons virtueel kampioen van de overgangsklasse. 10 minuten voor het einde van de wedstrijd van Swift 1 dringt in de Sprong door dat SDO in Kamerik de buit alsnog heeft weten binnen te slepen. Een berustende stilte maakt zich meester van de sfeer in de hal. Swift doet wat het moet doen en gaat de wedstrijd tegen HKC winnend afsluiten.
In de minuten tot het laatste fluitsignaal maakt de teleurstelling, omdat ‘we’ alsnog even heel dicht bij een kampioenschap zijn geweest, langzaam plaats voor een heel realistisch gevoel, een positief gevoel, een gevoel van trots. Ik neem de doelpunten die nog vallen vluchtig in me op. Tegelijkertijd komt in flarden het besef binnen dat ik een verdraaid lekker seizoen heb mogen meemaken.
Het zaalseizoen 2017-2018. Het seizoen met de voorbereidingen op het spelen met de schotklok en een jurytafel (top gedaan, juryteams), het seizoen dat de Sprong weer een echte Voorborchachtige Swiftsfeer kreeg, het seizoen waarin we één van de meest scorende standaardteams van Nederland waren, het seizoen van de geboorte van supportersvereniging de Eagles, het seizoen dat de naam Swift weer gonsde door de regio en daarbuiten, het seizoen dat er weer eens een supportersbus reed naar een uitwedstrijd, het seizoen waarin de volgspot zijn herintrede deed, het seizoen waarin er op de tribunes met volle teugen werd genoten van het korfbalspelletje, het seizoen waarin spelers en staf op diverse terreinen groei en ontwikkeling lieten zien.
Met nog een minuut op de klok staan publiek en reservebank op voor een laatste langdurig applaus. Een applaus dat wat mij betreft geldt voor de selectie en staf en iedereen die dit zaalseizoen een (extra) bijdrage en impuls heeft gegeven waardoor we konden bereiken wat we bereikt hebben. Namens de TC heb ik mijn bijdrage tijdens deze ovatie geleverd en heb ik hard geklapt om iedereen te bedanken, maar ik wil bij deze nogmaals iedereen complimenteren die heeft aangetoond waartoe we in staat zijn als we elkaar op zoveel mogelijk verschillende onderdelen weten te versterken. Ik ben trots!
Namens de TC,
Pieter
