Het is nog koud en mistig als we ’s morgens vroeg verzamelen bij de De Sprong. Door de meivakantie hebben we elkaar al een tijd niet gezien. Kletsend rijden we in colonne via de Zeelandbrug naar Zierikzee. Als we aankomen bij het schitterende nieuwe sportcomplex op het veld van “Al Ready” wat overigens nu “Sportclub Zierikzee” heet, schijnt de zon en waait de wind straf.
We schieten in – erbarmelijk slecht – maar, zoals “men” zegt: “een slechte generale is een .. ” Helaas gaat dit spreekwoord deze wedstrijd voor ons niet op. Zierikzee D1 heeft nog niets gewonnen op het veld en wij alle wedstrijden…. Maar vandaag hebben we last van “vakantieblues”. We moeten er echt in komen. Samen met Pauline, die helpt met coachen, weten we de ploeg weer te laten draaien en zien we mogelijkheden. Maar helaas ziet de ploeg die vaak net te laat of ze maken het niet af. We komen met 1 – 0 achter. Isabella maakt 1 – 1. Binnen een minuut scoort Zierikzee en staat het 1 -2 met de rust. We bespreken spetterende tactieken – uit de wind – in de Duck Out.
Vol goede moed beginnen we aan de tweede helft. Het moet mogelijk zijn maar … Zierikzee komt verder op voorsprong. Mylène mist een strafworp. Christophe maakt het tweede doelpunt van de wedstrijd en dan, hoe hard we ook werken, krijgen we het niet voor elkaar om te scoren … Als de scheidsrechter affluit is het 3 – 2.
Onder de douche – met snoepjes van Aram – soppen we ons verlies zingend af om vervolgens samen met de supporters achter onze teamouder Karina door Zierikzee gegidst te worden. Helaas kunnen Tijn en Anne-Sophie er niet bij zijn wegens verplichtingen elders en is Loïs op vakantie. We beginnen onze Zierikzeese tocht met een heerlijke en bovenal gezellige lunch bij “Grand Café De Werf”.
Gerrit, een geboren en getogen Schouwen-Duivelander, neemt het gidsen over en vertelt hoe Zierikzee aan zijn naam gekomen is. “Zierik, uit Hongarije, is de stichter van Zierikzee. Hij was, in 849, een machthebber naar wie de kreek de Ee en later de nederzetting is genoemd, dus “Zierik’s Ee”. Hier was vroeger een belangrijke scheepvaartverbinding. In de 13e en 14e eeuw was hier veel welvaart. Zout, haring, meekrap en lakens waren belangrijke exportartikelen. Maar in de 15de eeuw begon het verval”, vertelt Gerrit.
We lopen in de zon over de brug en zien rechts het huis van de burgemeester. Via de Zuidhavenpoort, een van de drie stadspoorten die er nog zijn van de zes die er ooit waren, langs de Oude Haven. We passeren een spuitende fontein waarmee de ploeg heerlijk speelt. Verder via het Havenplein. Daar zien we de Beurs met blauwe bogen die ook in een Italiaanse stad is gebouwd. We gaan verder via De Mol en staan stil bij Gravensteen. Christophe neemt het gidsen over en vertelt over de leuning met het hoofd en de hand die leidt naar de oude gevangenis.
In de Meelstraat zien we het oudste huis van Nederland.. of nee, toch van Zeeland in ieder geval. “Huis De Haan”. Een eindje verder zien we het stadhuis. “Hier zijn mijn ouders getrouwd”, vertelt Christophe. In de hal van het museum zien we stenen die de mensen rond de nek moesten dragen als ze hadden gevloekt of gescholden… Wat een tijd … Over de gouden Neptunus weet de gids ook wat te vertellen. We hebben zulke goede gidsen dat er zelfs andere toeristen aanhaken….!
Het is inmiddels warm geworden. Gelukkig heeft Zierikzee heel wat fonteinen zodat we ons kunnen vermaken met het water. Dan komen we bij een gigantisch gebouw, de Nieuwe Kerk. Gerrit kan er heel wat over vertellen. Maar daar heeft de ploeg nu niet veel boodschap aan. Er kan hier gegleden worden vanaf de kant naast de trap in de schaduw en dat is veel leuker dan de geschiedenis.
“De inwoners wilden in de 15e eeuw – ondanks geld gebrek – een statussymbool. Het moest een hele hoge toren worden. Gebouwd op koeienhuiden. Maar na een halve eeuw was het geld echt op en de toren is nooit hoger geworden dan 58 meter. Hij wordt nu de Dikke toren genoemd.” We ontmoeten er een “echte monnik” waarmee we – als “echte toeristen” – op de foto gaan. We onderzoeken of ook hier een fluistermuur is, net als in de Abdij van Middelburg. Met veel geschreeuw kunnen we elkaar inderdaad aan beide kanten horen!
Via de “vijfsprong” vervolgen we onze route naar de nieuwe haven waar vrouwen wulps op banken voor hun huis in de zon hun bonen liggen te doppen en mannen snurken op het dek van hun boten. Bij de poort nemen we afscheid van elkaar. Bedanken onze gidsen hartelijk voor deze ontzettend leuke middag en we beloven zeker terug te keren naar dit levendig stadje om ooit de toren te beklimmen en natuurlijk te winnen van Zierikzee!!!
