Ikzelf loop al 4 weken de eindstanden van onze poule nauwkeurig te bekijken. Te hopen op een mogelijk kampioenschap. En inderdaad de laatste wedstrijd van het zaalseizoen bestaat er de mogelijkheid om kampioen te worden. Togo, Tjoba en Swift hebben evenveel punten. Als we winnen zijn we kampioen. Gedeeld misschien… Ik probeer de druk in de groep niet al te groot te maken maar ongemerkt spelen de zenuwen toch een beetje op.
Aram merkt het thuis omdat zijn zus al kampioen is met D1 en ook ik merk het thuis, als Mylène op zaterdagochtend om half acht in korfbal tenue naast mijn bed staat en wil weten of we nog op tijd zijn voor de wedstrijd.
Om half tien vertrekken we naar Goes om tegen Togo F1 te spelen. Togo heeft een hoger doelpunten saldo maar heeft net zoveel punten als wij. Als we deze wedstrijd winnen, staan we bovenaan en zijn we dus kampioen. Thuis hebben we van Togo verloren het zal dus nog geen makkelijke wedstrijd worden.
Zoals altijd is het een druk in het Omnium sportgebeuren. We vinden het gedeelte van de hal waar wij onze wedstrijd gaan spelen. We mogen nog niet inschieten van de strenge zaalwacht omdat er nog een ploeg aan het spelen is. We gooien wat over en proberen onze zenuwen de baas te blijven. Togo traint tactische spelletjes. Aan de kant zijn Togo-aanhangers een spandoek aan het maken…
We beginnen de wedstrijd met Mylène en Christophe aan de kant. Togo scoort 1 – 0 en daarna direct 2 – 0. Maar we laten ons er niet door van de wijs brengen. We hebben de “blijf-maar-op-de-korf-schieten-tactiek” die eigenlijk niet altijd even effectief is omdat we daardoor recht omhoog schieten en zodoende vaak niet eens de korf raken. Jaap onderschept regelmatig de bal zodat we onze tactiek vaak kunnen laten zien. En dan is er ons eerste rake schot van Aram! Het staat 2 – 1
.
We hebben een minuutje rust. Christophe en Mylène komen er in en Aram en Loïs zitten nu even aan de kant. Togo heeft tactische aanwijzingen gehad. En scoort direct 3 – 1. Isabella maakt er 3 – 2 van. Maar Togo die snel zijn aanval op zet en wij er nog achteraan rennen, maakt 4 – 2. Isabella heeft een prachtige kans maar de bal rolt uit de mand. Mylène scoort haar eerste doelpunt raak. Haar tegenstandster die stijf van de spanning staat barst in huilen uit. Vervelend maar Mylène is op schot en ze scoort 4 – .
We gaan de rust in. We staan gelijk en alles is mogelijk. Onze trouwe supporters steunen ons in deze spannende wedstrijd. Als we rond spelen en kansen creëren dan komt het vast en zeker goed. Bij Togo lijkt de druk groter. En de spanning wordt alleen maar opgevoerd als we direct na de rust met 4 – 5 voor komen door een prachtig doelpunt van Aram. Loïs doet ook lekker mee. Mylène is op schot en scoort 4 – 6. Maar Togo komt terug ze maken 5 – 6. We werken hard en Mylène scoort weer het staat 5 – 7. Togo knokt terug en zij maken er 6 -7 en daarna 7 – 7 van. Mylène scoort nog een keer en het staat nu 7 – 8. Het is bloedstollend deze kampioenswedstrijd. De scheids, de heer Postema, fluit goed en zegt waarvoor hij fluit, zo leren we gelijk wat meer over korfbal. Togo maakt 8 – 8.
Weer een minuutje rust. Ik zou deze laatste tien minuten van deze zinderende wedstrijd wel alle spelers willen laten spelen omdat ze alle zes zo hard werken en zo goed samen spelen. Toch mogen er maar vier in het veld staan. De druk is hoog. Het is alles of niks. Togo schiet direct 9 – 8. Isabella maakt er 9 – 9 van. En direct daarna scoort ze nog een keer. 9 – 10 !! Wouw wat spannend. We kunnen niet op het score bord zien hoeveel minuten we nog moeten spelen. De coach van de tegenpartij houdt op zijn smartphone de tijd bij…. Mylène scoort 9 – 11. Rode konen op het gezicht. Christophe onderschept goed. Aanvallen worden snel opgezet. We krijgen een strafworp tegen. Terecht maar jammer dat hij wordt benut. Het staat 10 – 11. Hou vol jongens en meiden. Het kan nog. Maar Togo scoort 11 – 11. We staan gelijk. Mylène scoort 11 – 12 … “Nog drie minuten”, zegt coach Peter Koppejan die zijn smartphone als een kookwekker in zijn hand houdt. Hij spoort zijn team aan om te scoren. En dat gebeurt. 12 – 12. Gelijk … Het kan nog, het kan nog maar neeee oh neeeeee Togo scoort 13 – 12 en direct daarna gebaard de coach dat het einde wedstrijd is. Het zal toch geen waar zijn? Zo gelijk op. Als we dan toch niet winnen had een gelijk spel wel zo eerlijk geweest. Maar helaas. Er wordt afgefloten. We feliciteren de tegenpartij zo sportief als we zijn en nemen strafworpen. Wat we dan nog niet weten is dat Tjoba verliest en we met een gelijkspel alsnog gedeeld kampioen hadden kunnen worden. Maar dat is “als”.
Jessica Schipper die speciaal voor deze kampioenswedstrijd naar Goes is afgereisd, troost ons met het feit dat wij toevallig wel het aller leukste team van Swift zijn!! En dat is ook wat waard. Sterker nog, dat is een taart waard!!! We hebben niet lang tijd om over onze teleurstelling na te denken want in de kantine van het Omnium snijden we de taart aan en smeren we onze rode wangen in met slagroom. Daarna nemen we een duik in het zwembad. Heerlijk verkoelend na de spannende wedstrijd in de veel te warme hal. Heerlijk. Wat een plezier maken we met z’n allen.
Als we rond half vier richting huis rijden, vinden we het jammer dat we geen kampioen zijn geworden maar weten we dat we er alles aan hebben gedaan om deze wedstrijd te winnen. En daar mogen we best trots op zijn Aram, Christophe, Isabella, Jaap, Loïs en Mylène!!
Dit was de laatste zaalwedstrijd van dit seizoen en de laatste wedstrijd samen met Jaap. Hij gaat bij de E-tjes korfballen op het veld. We zullen deze leuke teamgenoot met zijn lange armen en goeie gooien en vangen gaan missen! Succes Jaap en mag je eindelijk op een hoge korf gooien 🙂
Nog een keer in de zaal trainen en daarna op het veld. We hebben in ons eerste jaar op korfbal al zo veel geleerd dat we het veldseizoen met veel vertrouwen tegemoet zien.
Nicolette